Misschien was de vaak extrav­a­gante cur­tain music wel symp­to­ma­tisch voor het ongeduld van de 17^e-eeuwse Londenaar. Om tij­dens de decor­wis­sels het heen en weer schuife­lende oper­a­pub­liek te sussen, speelden uitverkozen orkestle­den deze ver­make­lijke tussen­spe­len voor het ges­loten doek. Samen met haar Kitgut Quartet richt barokau­toriteit Amandine Beyer de schi­jn­wer­pers op enkele orig­inele, vier­stem­mige cur­tain tunes uit werken als Matthew Lockes The Tempest en Henry Purcells Timon of Athens. Ook brengt ze hulde aan de ​‘vad­er van het strijkkwartet’, Joseph Haydn. Dat hij het medi­um van vier strijkin­stru­menten een eeuw lat­er omvor­mde tot een inno­vatief genre, klinkt door in zijn Strijkkwartet op. 71 nr. 2, waarin hij de indi­vidu­ele stem­men laat schit­teren als fijn geslepen diamanten.