De kruis­dood van de Messias is een van de groot­ste para­dox­en van het chris­ten­dom. Vooral in het licht van Jezus’ ver­ri­jze­nis kri­jgt het kruis zoveel beteke­nis: als sum­mum van verned­er­ing én ver­heer­lijk­ing sym­bol­iseert het de hel en de hemel tegelijk. Een van de meest aan­gri­jpende ver­sies van het passiev­er­haal is Franz Liszts Via Crucis (1878−9) voor gemengd koor, vocale solis­ten en orgel of piano. In dit late werk balt Liszt de hele muziekgeschiede­nis samen, van gre­go­ri­aanse hym­nen en lutherse koralen tot klanken die zelfs zijn eigen tijd ver vooruit waren. Het Estse ensem­ble Vox Clamantis – lievel­ing van Arvo Pärt – dialo­geert met pianist Jean-Claude Pennetier. Daarbij staat Liszts ver­stilde kruisweg naast andere werken van zijn hand, geïn­spireerd op de liturgie van de Goede Week.