Franz Liszts vir­tuoze pianospel leek de luis­ter­aar zodanig in trance te bren­gen dat crit­i­ci en pub­liek hem van duiv­el­skun­ste­nar­ij ver­dacht­en. ​‘Dit moet Liszt zijn, en anders de duiv­el!’ riep de muziekuit­gev­er Giovanni Ricordi vanu­it zijn winkel na een stor­ma­chtige impro­visatie. Op een Bechstein uit 1860 illus­treert pianist Jan Michiels de fas­ci­natie van deze com­pon­ist voor de mythis­che figu­ur Faust: de geleerde die een pact sloot met de duiv­el. Zo ver­beeldt zijn bek­ende Mephistowals nr. 1 hoe de demon Mefistofeles de gedoemde Faust begelei­dt in een koort­sachtige dans. In Liszts pianoarrange­ment Gretchen horen we hoe Faust het naïeve meis­je langzaa­maan met duis­tere kracht­en verovert. En de duiv­els moeil­ijke Sonate in b werd de bron voor hevige spec­u­latie over ver­wi­jzin­gen naar een satanis­che alliantie.