5 feb­ru­ari 1967. De Chileense com­pon­iste en vri­jhei­dsstri­jd­ster Violeta Parra stapt uit het lev­en. Als afscheid zingt ze in een van haar laat­ste liederen, ​‘Gracias à la vida’, over al het moois dat het lev­en haar gebo­den heeft. Tot op van­daag verenigt het bek­li­jvende lied het Latijns-Amerikaanse volk, wiens woelige kolo­niale verleden de muziek door­drenkt heeft met invloe­den uit de Spaanse barok en de Afro-Amerikaanse jazz. De Argentijnse luitist Eduardo Egüez en zijn ensem­ble La Chimera bren­gen een hom­mage aan deze muzikale diver­siteit, met werken van heden­daagse com­pon­is­ten als Ariel Ramírez en Zuiderse barokhelden als Andrés Flores. Op zoek naar de con­touren van hun hybride iden­titeit, kruisen ze de volk­stra­di­tie behendig met Europese renais­sance- en barokmuziek.