Is het een pas­torale, een can­tate of een kamer­opera? La descente d’Orphée aux enfers (1686) van Marc-Antoine Charpentier laat zich moeil­ijk cat­e­goris­eren. Zelfs het libret­to kreeg een open einde: vlak voor zijn exit uit de onder­w­ereld twi­jfelt Orpheus of hij zich zal kun­nen bed­win­gen, waar­na de schim­men en furiën hem en Eurydice smeken voor­goed bij hen te bli­jven. De par­ti­tu­ur – een ver­lei­delijke cock­tail van Franse transparantie en Italiaanse expressie – is het ensem­ble Correspondances op het lijf geschreven. Met Charpentiers bed­wel­mende Motet pour les tré­passés: Plaintes des âmes du pur­ga­toire en frag­menten uit Henry Purcells Cecilia-ode Welcome to All the Pleasures klim­men Sébastien Daucé en zijn musi­ci via de louter­ings­berg naar de hemel.