Op papi­er lijken William Lawes en John Jenkins wel water en vuur. Terwijl de eerste zich ont­popte tot beelden­stormer van het con­sortreper­toire, was de tweede eerder een tra­di­tion­al­ist. Lawes stierf op zijn 43^e in de Engelse burg­eroor­log; Jenkins werd dubbel zo oud en maak­te het leeuwen­deel van de tumultueuze 17^e eeuw mee. En toch… Dit duo deelt een lyrische gave, een anachro­nis­tis­che voor­liefde voor de fan­ta­sy en een zin­tu­ig voor tonale organ­isatie. Lawes’ sets voor vijf of zes gamba’s en orgel lap­pen alle regels aan hun laars en schep­pen een verbluffend uni­ver­sum met trek­jes van Monteverdi’s expressieve madri­galen. Jenkins inspireerde zich voor zijn melan­cholis­che pavans dan weer op vroege helden als William Byrd. Een dubbel­portret door het Hathor Consort.