Als er één sym­bool is van muzikale ijdel­heid, dan moet dat wel de vir­tu­ositeit zijn. Snelle loop­jes, grote spron­gen en andere fior­i­t­uren: ze imponeren en ver­rukken, maar wor­den wel eens afgedaan als pronkzucht. Nochtans ontstond die nare bijk­lank van het vir­tuozen­dom pas in de 18^e eeuw, toen het con­cer­to, de opera en de bijbe­horende divi hoogtij vier­den. B’Rock en mez­zoso­praan Mary-Ellen Nesi bewi­jzen dat vir­tu­ositeit niet gra­tu­it hoeft te zijn – ook niet in de muziek van Vivaldi. Naast de inge­to­gen Sinfonia al san­to sepol­cro horen we twee solo­motet­ten en enkele con­cer­ti met een glan­srol voor vio­list Dmitry Sinkovsky. Vivaldi kri­jgt het gezelschap van Geminiani en Caldara, wiens ora­to­ri­um La Morte d’Abel een portret schildert van de eerste mens die doodging.