In de loop van de kun­st­geschiede­nis vocht­en rede en emotie meerdere duels met elka­ar uit. Een daar­van voltrok zich in de vroege 17^e eeuw, toen de even­wichtige renais­sancekun­st werd uitgedaagd door de aanstor­mende barok. Caravaggio’s schilder­i­jen, Bernini’s sculp­turen en de ontroerende com­posi­ties van Monteverdi en zijn tijdgenoten: stuk voor stuk evo­ceer­den ze de menselijke ervar­ing in al haar emo­tionele rijk­dom. Die the­atrale expressie is de rai­son d’être van Il Giardino Armonico, het gelauw­erde ensem­ble van blok­fluitvir­tuoos Giovanni Antonini. In een klink­end panora­ma van instru­men­tale com­posi­ties uit het 16^e- en 17^e-eeuwse Europa bewi­jzen deze musi­ci dat hoofd en hart, zin en waanzin elka­ar in de muziek nooit hele­maal klein kregen.