In 1190 schri­jft Andreas Capellanus in zijn trak­taat De Amore (‘Over liefde’) iet­wat cynisch: ​“Regel 30. De ware min­naar is onophoudelijk, zon­der tussen­pozen, bezeten door de gedachte aan zijn beminde.” Spreken we van­daag van een ver­stikkende relatie, dan was een obsessief ver­lan­gen naar de ander hét toon­beeld van hoofse liefde in de mid­deleeuwen. In een mum van tijd heeft het beloftevolle Sollazzo Ensemble zich geves­tigd als een van de toon­aangevende ensem­bles in mid­deleeuwse muziek. Met com­pon­is­ten als Matteo da Perugia, Vincenzo da Rimini en Giovanni da Cascia voeren zij de luis­ter­aar terug naar de expressieve poly­fonie van de ars nova. Daar schip­peren aan­bid­ders, al dan niet ker­mend van ver­dri­et, tussen rid­der­lijke galanterie en bed­wel­mende verliefdheid.

Er is geen pauze voorzien bij dit concert.