“Flow, my tears”, klinkt het in de tijd­loze song van John Dowland. Zijn muzikale tra­nen wer­den de sig­natu­ur van een hele gen­er­atie melan­choli­ci. De eliz­a­bethaanse cul­tus van de melan­cholie heeft een ver­rassende tegen­hang­er: het Arabische soe­fisme. Beide tra­di­ties von­den inspi­ratie bij Plato en Aristoteles, die de cre­atieve ​“manie” beschreven waaruit de groot­ste kun­st ontstaat. Zowel de renais­sance­com­pon­ist als de soe­fist zijn rusteloze zie­len, op zoek naar gelukza­lige droefheid en mystieke extase via poëzie en muziek. Het ensem­ble Imago Mundi rond Sofie Vanden Eynde ver­weeft bit­ter­zoete lute songs met de ver­fi­jnde soe­fizang van Moneim Adwan. Luit en ud bemid­de­len tussen de har­monie der sfer­en en de gevoelige snaren van de ziel.